Bu-lat-lat (boo-lat-lat) verb: to search, probe, investigate, inquire; to unearth facts Volume IV, Number 6 March 7 - 13, 2004 Quezon City, Philippines |
Ang
artikulo na ito ay tungkol sa sistema ng edukasyon sa Pilipinas – isang
talumpati ng awtor para sa Southern Luzon Education Conference sa Los Baños,
Laguna noong nakaraang Enero 29. Ang kumperensya ay inisponsor ng Anak ng Bayan
party list at ng College Editors Guild of the Philippines (CEGP) Southern Luzon. Ang
sistemang edukasyon ng Pilipinas ay gingagamit lamang bilang instrumento
ng estado sa paghubog ng kamalayan at kakayahan ng mga kabataang Pilipino upang
sila ay manilbihan para sa iilang
naghaharing uri sa ating lipunan at palaganapin ang mga kaugalian at pamaraan ng
pamumuhay ng mga uring ito. Ang namamayaning uri sa Pilipinas, ang komprador na
burgesya at panginoong may-lupa ay pangunahing tinatangkilik ang interes ng
kanilang padrono, ang imperyalistang Estados Unidos. Sa kontekstong ito natin
mauunawan lamang ang kalikasan ng edukasyon na pinapairal ng gobyerno sa ating
lipunan. Ang
Edukasyon ay Instrumento ng Uri na Hawak ang Estado Dahil ang edukasyon ay isa lamang instrumento ng ating estado na kontrolado ng imperyalistang EU at dahil ang pinakamahalagang instrumento ng pananatili ng kasalukuyang sistema ay ang paggamit ng dahas laban sa lumalaking rebelyon sa kanayunan, ang edukasyon ay binibigyan ng mas maliit na prayoridad sa badyet ng gobyerno kung ikukumpara sa militar. Ngunit, higit sa lahat, ang nangunguna sa badyet ng gobyerno ay ang pagbayad nito ng utang panlabas sa mga dahuyang institusyon, kagaya ng IMF-WB at sa mga bangko ng imperyalismong EU at kanyang mga kapitalistang kaalyado. Habang tumatakbo ang panahon, bumababa ang paglaan ng badyet sa edukasyon, samantalang ang pagbayad naman sa utang panlabas at pondo para sa militar ay tumataas. May
batas na ginawa pa noong panahon ni
Marcos, ang PD 1177, na naglalaan ng prayoridad sa pagbayad sa utang panlabas ng
Pilipinas na kasalukuyan ay umaabot na ng 58 bilyong dolyar (may balak pa ang
rehimen ni Macapagal Arroyo na umutang ng panibago sa halaga ng $500 milyun ).
Halimbawa sa ginawang badyet sa taong 2004, sa kabuuang
P861 bilyong, P271.5 bilyon o 31.4% ang nireserba sa pambayad ng utang ng
Pilipinas. Taon-taon lumalaki ang tinatakdang pambayad ng utang panlabas ng
Pilipinas; sa taong 2003 ito ay lumubo ng dagdag pa ng P58 bilyon. Hambingin
naman ang badyet para sa militar na tumaas mula sa P42.5 bilyun noong 2003 tungo
sa P45 bilyun sa 2004 laban sa badyet sa lahat ng state colleges at universities
(SCUs) na P15.68 bilyun lamang para sa taong 2004. Para sa PNP naman ang badyet
sa taong 2004 ay P33 bilyun. Kaya daw tinataasan ang badyet sa pagamit ng dahas
ay para kalabanin ang mga
“terorista” sa Pilpinas sa sugo ni Uncle Sam. Sa kabuuan, ang porsiyento ng
badyet ng Department of Defense sa 2004 ay 5.21%, kalusugan (1.5%), pabahay
(0.3%) at edukasyon (kasama na ang para sa elementarya at sekundaryang
baytang, kung saan mayroon tayong milyun-milyong estudyante ) ay 15.4%. (Mula
sa Badyet ng Pamahalaan para sa Taong 2004 at manipesto ng Anak Bayan Youth
Party at iba pa, Dec. 10, 2003) Ang
Kalunos-lunos na Kalagayan ng mga Estudyante at Gurong Pilipino Dahil
sa palagay ng imperyalismo EU sa kanyang direktang pagsusuperbisa sa sistemang
eduskasyon ng Pilipinas sa pamamagitan ng WB na ang mga paaralan ng estado ay
mahigpit na hawak na niya, bale wala dito ang kapakanan ng mga estudyante at mga
gurong Pilipino. Ganito din ang paninindigan ng estado ng Pilipinas hinggil sa
katayuan ng mga mag-aaral at guro ng bayan. Ang interes lamang ng estado sa
edukasyon sa Pilipinas ay gumawa ng mga kurikulum na palalaganapin ang tubo ng
mga imperyalistang TNC at kanyang mga kakamping Pilipino. Kaya, bahala nang
maghigpit ng sentoron ang mga guro at magsiksikan ang mga estudyante sa mga
klasrom. Kalunos-lunos ang kalagayan ng mga estudyante at guro sa mga
pambublikong paaralan. Batay mismo sa estadistika ng gobyerno, may kakulangan ng
49, 000 na klasrom at may 2,381, 943 na mga desks/armchairs sa ating mga
paaralan. Ang ratio ng bilang ng libro sa mga
estudyante ay 0.33 sa mga pampublikong paaralang pang-elementarya at 0.6 sa
hayskul. Kaya ang kalidad ng edukasyon ay pababa ng pababa. Halimbawa, sa 1999
Third International Math and Science Study, ang Pilipinas ay pumuesto ng 36th sa
kabuuang 38 na bansang sumali. Nananatili
din ang kababaan ng sahod ng mga 500,000 guro sa elementarya at sekundaryong
paaralang pambuliko mula P4,000 hanggang P6,000 bawat buwan (sa karaniwan) na
take-home pay pagkatapos ng mga deductions at bayad sa utang. (Datos ng Alliance
of Concerned Teachers) Kaya di kataka-taka libo-libong guro ang nabibiktima ng
mga utangang 5-6 at nagsasyadline bilang mga tindera ng mga kendi, siopao, at
iba pa sa kanilang mga paaralan. Ang
Pakikialam ng Imperayalismong EU sa Programa at Kurikulum sa Edukasyon ng
Pilipinas Mula
pa noong panahon ni Marcos, ang WB ay nagdidikta na ng mga
programa at kurikulum sa mga paaralan ng Pilipinas, tulad ng Philippine
Commission to Survey Philippine Education (PCSPE)
ni Marcos noong 1972, ang Education Act of 1982, ang Education Commission
ni Cory Aquino, ang Education 2000 ni Ramos at ang Presidential Commission on
Education Reforms (PCER) at Higher Education Modernization Act (HEMA, 1998) ni
Estrada at ni Macapagal-Arroyo. Ang lahat ng mga programang ito ay naglalayun
upang lumikha ng mga estudyanteng Pilipino na may mahusay na kakayahan na
kailangan ng negosyo ng imperyalismo at mahubog ang kamalayan ng mga kabataan
upang mahalin ang kultura ng imperyalismo. Pinagtitipid din ng IMF-WB ang
gobyerno ng pondo na sana’y ilalaan para sa edukasyon upang makabayad ang huli
ng kanyang utang panlabas. Nagaalala ang imperyalsimo na sa laki ng kasalukuyang
depisito ng Pilipinas na umaabot na sa P220 bilyun na dulot din ng pagbayad sa
utang panlabas at pangungurakot ng mga opisyal ng pamahalaan na baka mag-default
ang Pilipinas sa pagbayad sa utang panlabas. Kaya sa PCER ni Estrada at
Macapagal-Arroyo, tinutulak ng IMF na bigyan ng fiscal autonomy ang mga paaralan
ng pamahalaan upang humanap ang mga ito ng mga paraang makakalap ng sariling
pondo. Pinapairal din ang dahan-dahang pribatisasyong ng mga SCUs. Ang PCER ay
lalong pinapalala ang komersyaslisasyon ng mga paraalang publiko dahil
pinapayagan na ang mga paaralang ito lalo na ang mga SCUs na magtaas ng tuition
at mag-tie-up sa bisnes. Bahagi din ng PCER ang paghintulot sa mga dayuhan na
magtayo ng mga paaralan sa ating bansa. Ang
Estratehiya ng Imperyalismo sa Pribatisasyon ng Edukasyon Ang
pribatsisasyon ng edukasyon sa Pililpinas ay bahagi lamang ng pandaigdiganng
estratehiya ng WTO at WB upang papasukin ang mga TNCs sa Information Technology
(mga computer company) sa larangan ng edukasyon pampubliko.
Tinuturing ng WTO, isang institusyong hawak ng mga kapitalistang
korporasyon, na ang larangan ng edukasyon ay isang mayamang mina na hindi pa
nabubungkal para pagtubuan kagaya na ibang larangan sa serbisyo na matagal nang
ginagatasan ng mga TNCs, halimbawa sa pangbabangko at mga restoran at fast food.
Sa pinapairal na General Agreement on Trade and Services (GATS) ng WTO ay
kasama ang serbisyong edukasyon sa mga serbisyo na tinatarget ng mga TNCs.
Ang isang nangungunang lobbyist sa mga pulong ng WTO tungkol sa GATS na
inumpisahan noong Pebrero 2000 sa Geneva ay ang tinatawag na Global Allance for
Transnational Education na pinapamunuan ni Gleen R. Jones, CEO ng virtual
university Jones International Inc. Nais ng WTO na gawing market-based ang
education sa kolehiyo at alisin ang mga state-funding. Ang prinsipyong free
universal education na nakasaad sa Article 13 ng UN International Covenant on
Economic, Social and Cultural Rights ay binabangga ng GATS at World Bank. Ang
WB ay nagtatag din ng Alliance for Global Learning na nagiispesialize sa
tinatawag na e-learning na ginagamit ang computer. Ang Alliance na ito ay
pinoponduhan ang mga IT rooms, nagsasanay ng mga guro at umuugnay sa mga
gobyerno ng mga bansa upang gumawa ng mga intervention program. Ang mga isponsor
ng mga ganitong programa ay mga malalaking bangko tulad ng JP Morgan at Goldman
Sachs, ang consultancy firm Ernst & Young at mga TNCs sa IT kagaya ng Sun
Microsystem at 3 Com. Nakikita kasi ng mga TNCs lalo na yung mga nasa IT na ang
edukasyon sa daigdig, sa partikular sa kolehiyo at sa adult education, ay isang
malaking bagong industriya na maaaring pasukin. Ang kabuuang gastos sa edukasyon
sa daigdig ay 2 trilyon dolyar o 1/20th ng GDP ng mundo. Sabi nga ni Gleen R.
Jones: “Education is one of the fastest-growing of all markets. Private
training and the adult education industry are expected to achieve double-digit
growth throughout the next decade.” (Internet) Ngunit, ang pandaigdigan
estratehiya ng imperyalismo, sa partikular ng EU, na sa kasalukuyan ay nababalot
sa krisis ng sobrang-produksyon, na pagtubuan pati ang larangan ng edukasyon ay
maghigpit na tinutulan ng mga estudyante at mga guro sa Europa sa pamumuno ng
National Union of Students in Europe (ESIB) at ng mga guro
sa kanilang organisasyon, ang European University Association (EUA). Ang
Millennium Curriculum o Curriculum 2002 ng Departement of Education Sa
paggawa ng kurikulum para sa mga paaralan ng Pilipinas, ang imperyalismo ay
aktibong nanghihimasok, mula pa noong pagpondo ng WB sa panahon ng martial law
sa pagsulat ng mga textbook na tinatangkilik ang pagsisilbi ng mga kabataang
Pilipino para sa negosyo ng mga kapitalista (ang programang EDPITAF) hanggang sa
kasalukuyan sa pagpapairal ng tinatawag ng DepEd na Millennium Curriculum o ang
Curriculum 2002 para sa elementarya at sekondaryang baytang. Sa ilalim ng
Millennium Curriculum, inaalis ang mga asignatura na may kaugnayan sa pagtuturo
ng kasaysayan at sibikong kamalayaan at iba pang panlipunang pagaaral, at
pinagsama-sama ang mga ito sa isa lamang asignatura na pinamagatang PAGSIKAP.
Kinolaps ang mga asignatura sa limang “core areas” ang English, Filipino,
Math, Science at Pag-Sikap. Pinahaba ang oras ng pagtuturo ng English at Math at
ginawa muli ang English bilang midyum ng pagtuturo. Ang mga pagbabago na ito sa
kurikulum para sa elementarya at haiskul mula Grade 1 to 10 ay batay sa isang
pag-aaral na ginawa ng WB-ADB na pinamagatang
“Philippine Education for the 21st Century: The 1998 Philippine
Education Sector Study” o (PESS). Pinayo ng PESS ang “streamlining” ng
Philippine education at pagkukulaps ng mga asignatura lalo na yung may kaugnayan
sa pagbibigay ng panlipunang kamalayan sa mga estudyante. Ang pakay kasi ng WB
at kanyang alalay na ADB ay upang makatipid ang Pililpinas sa badyet sa
edukasyon, at siyempre upang makabayad ng utang panlabas. Kasabay din nito ang
pagbuwag sa mga asignatura na di kailangan ng bisnis ng imperyalismo at
natuturuan pa ang mga kabataan na magkaroon ng kamalayang panlipunan at kritikal
na pagiisip. Sa bagong kurikulum, nanganganib ang kabuhayan ng maraming guro na
matatanggal dahil ang kanilang mga asignatura ay di na kailangan, sa partikular
yung mga nagtuturo ng panlipunang aralin. Ngunit ang papel ng ating mga paaralan
bilang mga tagalikha ng mga gradweyt ng mahusay sa kakayahan na kailangan ng
negosyo ng mga malalaking korporasyon, kagaya ng mga call center, tiga-silbi sa
fast food, salesman, mekaniko at iba pa, ay nagreresulta sa sobrang lakas
paggawa sa ating lipunan. Dumarami ang bilang ng mga taong di-makahanap ng
trabaho na mga bagong gradwado taon-taon sapagkat lumalaki ang sobrang pwersa sa
gawa, na nadadagdagan ng mga 750,000 katao bawat taon. Sa kasalukuyan, ang
bilang ng walang trabaho sa ating lipunan ay 13% ng kabuuang lakas paggawa ng
bayan (ayun mismo sa estadistika ng gobyerno), pinakamataas sa buong Asya. Ayun
din sa PESS: “The daunting medium-term challenge for Philippine education,
therefore, is how to preserve the quantitative gains of the past, improve equity
and raise quality – and to achieve all of these objectives during a period of
limited or zero growth in the public budgetary allocation to education as a
whole.” (PESS, p. 11, italics dinagdag) Ang ibig sabihin ng WB-ADB ay paano
mapapairal ng gobyerno ng Pilipinas ang mahusay na pagtutupad nito sa pagalaga
sa interes ng imperyalismo sa harap ng pagtitipid sa edukasyon. Ang sagot –
ikulaps ang mga asignatura at tanggalin ang mga guro na di kailangan ng bisnes
ng mga TNCs. Batay sa ganitong layunin ang PESS ay nagsaad: “Given
lower-cost labor in the People’s Republic of China and some other Asian
countries, and rising labor costs at home reinforced by minimum wage
regulations, the Philippines’ future comparative advantage lies not in
unskilled-labor production, but rather in low-end ‘high-tech’ areas, such as
electronics manufacturing and tourist services, requiring at least a secondary
school education of reasonable quality.”(PESS, p.1) Ipinapairal
ng PESS ang teorya
ng mga kapitalista na ang
edukasyon ng isang bayan ay iaayun sa “comparative advantage” nito sa mga
kapitalistang bansa sa harap ng kumpitesyon ng ibang bansa sa Pangatlong Daigdig.
Kaya, kailangang gamitin ang Curriculum 2002 upang makahubog ng mga manggagawa
na semi-skilled at huwag na ng mga unskilled dahil marami na nito ang ibang
bansa kagaya ng Tsina. Ang mga semi-skilled na manggagawa ay kailangan sa sektor
ng serbisyo at marunong ng Inggles. Ang
Revised General Education ng Unibersidad ng Pilipinas (RGEP) Gusto
kong talakayin sa puntong ito ang pagbabago ng kurikulum sa aking paaralan, ang
Unibersidad ng Pilipinas, ang tinatawag na Revised General Education Program (RGEP).
Sa ilalim ng RGEP ay di na kinakilangan kunin ng lahat ng mga estudyante sa UP
ang mga asignatura tulad ng History 1 (History of the Philippines) at Social
ScienceII (Social and Political Thought). Pinapaubaya sa mga estudyante sa
partikular sa mga freshmen at sophomore ang pagpili kung anong asignatura sa GE
ang kanilang pag-aaralan. Siyempre, dahil ang mga estudyante natin ay produkto
ng isang sistema sa hayskul at elementarya (kasama dito ang mga pribadong
paaralan), kung saan ang pinapalaganap ay kultura ng kapitalismo, ang
idibidualismo at liberalismo na nakabatay sa pansariling interes, ang malamang
kunin ng mga estudyante sa ilalim ng RGEP ay mga asignaturang pagkakakitaan (kagaya
ng mga computer course) o di kaya madaling
ipasa. Ang dating GE program ng UP na kinakailangang kunin ang mga asignatura na
nagpupukaw ng kamalayang nasyonalismo (History I) at nagtatalakay sa
iba’t-ibang teoryang panlipunan ay nahubog sa panahon na umigting ang
nasyonalismo sa UP lalo na noong First Quarter Storm. Ang dating GE na
napanalunan ng mga estudyante at guro sa mahabang pakikibaka upang gawing
relebante ang edukasyon sa UP ay binuwag na noong nakaraang taon (2003). Ang
hangad namang ipribatize ang UP sa impluwensa ng WT0 at WB ay nakalahad sa mga
panukulang batas na House Bill 455 at Senate Bill 2587 na nakahain ngayon sa
Kongreso at mahigpit na tinututulan ng mga estudyante at guro ng aking
pamantasan. Noong nakaraang Oktubre, nabugbog ng mga pulis at militar at
naaresto ang mga estudyante at guro ng UP na nag-rali laban sa dalawang
panukalang batas na ito sa harap ng Senado. Sa
kasalukuyang kalagayan ng ating sistemang edukasyon na walang kasarinlan at
ginagamit lamang ng pamahalaan upang paunlarin ang interes ng mga
nagsasamantalang uri, ang tunay na emansipasyon ng mga kabataan sa mga
ideya at ugali na nilalako ng mga dayuhang impersyalista ay di kailan
mangyayari. Ang mga ideya at kakayahan na binibigyang-diin sa ating mga paaralan
sa loob ng sistemang ito ay lalong pinapaigting ang mala-kolonyal na katangian
ng ating lipunan. Halimbawa, ang mga teoryang nilalako ng
mga asignatura sa economics sa ating mga paaralan tungkol sa supply at
demand analysis na nakabatay sa assumption “that all other things held
constant” o ang pananaw ng “ceteris paribus,” na siyang batayan ng
Macroeconomics at Miccroeconomics ng mga neo-classical economists, ay isang
ideyalistang pamaaraan ng pagaanalisa ng ekonomiya na pabor sa interes ng mga
mayayaman, lalo na ng mga TNC. Marami pang ganitong mga maling ideya na
ikinakalat ng mga bayarang teorista ng mga kapitalista sa ating mga paaralan,
kagaya ng “relative autonomy of the state,” kung saan nakuha ni Macapagal-Arroyo
ang ideya niyang “strong republic,” ang mga ideya ng post-modernismo na
iniinganyo ang mga tao na asikasuhin na lamang ang kanilang sariling kalayaan at
huwag sumali sa anumang organisasyon, at iba pa pang teorya.. Ang mga ideyang
ito ay pinapalagnap ng mga direktang bayaran ng mga imeperyalista na mga gurong
Pilipino, lalo na sa School of Economics at Political Science Departments ng UP,
o ng mga guro na walang kamuang-muang na ang tinuturo pala nilang teorya ay ang
mga pabor sa mayayaman dahil wala naman silang natutunan sa ating paaralan kundi
ang mga teoyrang ito. Ang
Pangangailangan ng Isang Rebolusyong Kultural Upang
tunay na palayain ang kaisipan ng mga Pilipino
sa mga maling kamalayan na pinapalaganap ng mga kapitalista, nararapat pukawin
muli ang diwa ng nasyonalismo sa ating mga kabataan. Kailangan palaganapin ang
maka-masa at siyentipikong pamamaraan ng pagaaral ng ating kasaysayan at lipunan
at itakwil ang mga teorya na nagpapanggap na siyentipiko na kinakalat ng mga
kapitalista kagaya ng ideyalistang pananaw na “ceteris paribus” sa
economics. Nararapat labanan din ng mga mulat na kabataan ang mga bahid ng
pyudalismo sa ating kultura, ang mga pamahiin at iba pang atrasadong ideya na
pinapalaganap ng mga relihiyon kung
saan ang mga lider nito ay kakampi din ng mga nagsasamantalang uri na nais
kontrolin ang masang Pilipino.. Maaring
gawan ang isang rebolusyon kultura kung
saan ang mga kabataan ay magiging
pangunahin at aktibong lalahok sa loob at labas ng mga paaralan.
Nangangaliangang makilahok ang mga kabataang na sinasandatahan ng magpalayang
teorya ng dyalektikal at istorikal materyalismo sa mga lugar kung saan naroroon
ang batayang masa ng Pililpinas, sa mga pagawaan at kanayunan. Ang katotohanan
ng isang ideya ay nalalaman lamang sa praktika, kaya kailangan lumabas
ang mga estudylante sa kanilang mga klasroom at makisalamuha sa mga
organisasyon ng batayang uri, sa mga teach-in, fora, simpo, rali at live-in. Sa
loob naman ng mga kampus, mahalagang hikayatin ang mga ibang estudyante na
nagiging biktima ng mga maling ideya na sumali sa mga organisasyon na naglalayun
makamit ang isang lipunang Pilipino na nakabatay sa adhikain ng nasyonalismo, na
may maka-masa at kritikal na pagiisip. Maaari itong matupad sa mga paaralan sa
pamamagitan ng paghawak sa mga dyaryo ng mga progresibong estudyante o pagkuha
sa mga liderato sa konseho ng mga estudyante. Ang rebolusyong kultural na ito ay maaaring maging bagong sigwa ng dekada na ito sa hanay ng mga aktibistang kabataan.. Ang rebolusyong kultural ay mabisang kasangkapan upang mapabilis ang tagumpay ng kilusan ng mga mamayang Pilipino upang makamtan ang isang may-kasarinlan at makatarugang lipunan. Ang kasalukuyang panahon ng ating bansa, kung saaan milyun-milyung mga Pilipino ay nawawalan na ng pagaasa sa umiiral na sistema, ay napakainam sa paglaganap ng rebolusyong kultural na ito na sasabay sa pakikibaka ng masa upang buwagin ang mala-kolonyal at mala-pyudal na istruktura ng ating lipunan at magtatag ng bagong sistema. Bulatlat.com We want to know what you think of this article.
|
|