Ni Raymund Villanueva
Para kay Alfonso G. Cahilog (1930-2015)
Hinayaan mo akong mamilipit at mautal sa pamamanhikan
Alam kong natatawa ka rin sa kabila ng lungkot na ramdam.
Sino ba itong dayong mula sa hilagang lupain?
Sino ba itong pinagtawanan ng iba mo pang supling?
Sino ba itong kumakatok at umaamong inyong makapiling?
Sino ba itong nangahas na ang iyong anak ay ibigin?
At sa aking pagka-utal ika’y pumakli:
“Basta walang solian pagkatapos ninyong maitali.”
Wala akong mapaghahambingan dahil wala akong ibang biyenan
Ipinagpapasalamat ko sa langit ang asawa’y ikaw ang amahan
Nangungumusta ngunit ni minsa’y hindi nanumbat
Ang iyong bunso, gwapo lang at di mayaman ang nalambat.
Sa marangal na takipsilim ng iyong buhay na marangal
Akong manugang ang di nalimutan ang pangalan
Ang dayong laging hinahanap, ang nakisilong na naging anak
Ang kakwentuhan tungkol sa mga kaluluwa’t diwata sa kagubatan
At paglalakbay lulan ng barkong malapit nang lumisan.
Malaon ka na rin namang gayak, Tatay, biyenan kong mahal
Humayo kang mapayapa ngayong araw na maulan
At dahil, sa iyong paglisan, nawalan ako ng mapagsosolian
Mananatiling kabiyak ng iyong bunso hanggang kamatayan. 
